Παύλος Α΄ της Ελλάδας

Παύλος Α΄

Βασιλιάς των Ελλήνων
Περίοδος εξουσίας
1 Απριλίου, 1947 - 6 Μαρτίου, 1964
Στέψη	1 Απριλίου, 1947
Προκάτοχος	Γεώργιος Β΄
Διάδοχος	Κωνσταντίνος Β΄
Σύζυγος	Φρειδερίκη
Επίγονοι	Σοφία Κωνσταντίνος Β΄ Ειρήνη της Ελλάδας
Βασιλικός Οίκος	Οίκος του Γκλύξμπουργκ
Πατέρας	Κωνσταντίνος Α΄
Μητέρα	Σοφία
Γέννηση	14 Δεκεμβρίου 1901 Αθήνα, Ελλάδα
Θάνατος	6 Μαρτίου, 1964 Αθήνα, Ελλάδα
Τοποθεσία Ταφής	Βασιλικό Κοιμητήριο, Ανάκτορα Τατοΐου, Αθήνα

Ο Παύλος Α΄ (Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 1901 - 6 Μαρτίου 1964) ήταν βασιλιάς της Ελλάδας.
Ήταν το τέταρτο παιδί των βασιλέων Κωνσταντίνου και Σοφίας. Φοίτησε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Ακολούθησε τον πατέρα του στην εξορία το 1917 και επέστρεψε μαζί του από την Ελβετία στην Ελλάδα το 1920, αφού προηγουμένως του είχε προσφερθεί το Στέμμα, μετά το θάνατο του αδερφού του, Αλέξανδρου, και εκείνος το είχε αρνηθεί, διακυρήσσοντας ότι ανήκει στον πατέρα του. Υπηρέτησε ως σημαιοφόρος στο καταδρομικό «Έλλη». Το 1923, λίγο πριν την ανακήρυξη της δημοκρατίας στην Ελλάδα, έφυγε για το εξωτερικό μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο Β'.

 Διάδοχος

Το 1935, με την παλινόρθωση της μοναρχίας, ξαναγύρισε στην Ελλάδα, ως διάδοχος. Στις 9 Ιανουαρίου 1938 παντρεύτηκε στην Αθήνα τη δυναμική πριγκίπισσα του Αννοβέρου Φρειδερίκη. Από το γάμο του απέκτησε 3 παιδιά:

• τη Βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας το 1938, Παλαιό Ψυχικό
• τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ των Ελλήνων το 1940, Παλαιό Ψυχικό
• τη Πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδας το 1942, Κέιπ Τάουν Νότιας Αφρικής

Στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο υπηρέτησε στο Γενικό Στρατηγείο και μετα τη γερμανική εισβολή ακολούθησε το Βασιλέα Γεώργιο Β΄ στην Κρήτη και μετά την κατάληψή της από τους Γερμανούς, στην Αίγυπτο, για να εγκατασταθεί τελικά, με την οικογένειά του στο Κέιπ Τάουν της Νοτίου Αφρικής.

Η περίοδος της Βασιλείας του

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1946 επανήλθε στην Ελλάδα με τον άτεκνο αδερφό του, μετά το θάνατο του οποίου στις 1 Απριλίου 1947 έγινε βασιλιάς.

Διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στον εμφύλιο πόλεμο, καθώς το βασιλικό ζεύγος επιδόθηκε με μια πρωτοφανή δραστηριότητα στη σύσταση ιδρυμάτων και φιλανθρωπικών θεσμών, αυξάνοντας σε απίστευτο βαθμό το γόητρο της Δυναστείας.
Ελέγχοντας αποτελεσματικά τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας και διατηρώντας ισορροπια δυναμεων  κατά την περίοδο του ελεγχομένου κοινοβουλευτισμού, καθώς και καλλιεργώντας άριστες σχέσεις με την Ουάσιγκτον, στηρίζοντας παράλληλα τις ελληνικές επιλογές για την ανάδειξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε πρωθυπουργό, ο Παύλος εδραίωσε την εξουσία του. Παράλληλα, το ήπιο του χαρακτήρα του τού έδωσε το προσωνύμιο «Παύλος ο Καλός».
Στην αρχή της Βασιλείας του κάτω από την επιρροή του βενεζελικού Στρατηγού Βεντήρη, ήταν κάθετα αντίθετος με την προοπτική να πολιτευθεί ο Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος. ¨Ηταν υπέρ μιάς κυβέρνησης των Φιλελευθέρων, Βενιζελικών κομμάτων επειδή αυτός και η σύζυγός του Βασίλισσα Φρειδερίκη είχαν το φόβο ότι ο Παπάγος θα μπορούσε να εξελιχθεί σε δικτάτορα τύπου Φρανθίσκο Φράνκο. Τελικώς ο Παπάγος εκλέχτηκε Πρωθυπουργός αλλά απεβίωσε το 1955.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1952, ο Βασιλιάς μπορούσε να επιλέξει όποιον ήθελε για Πρωθυπουργό, αρκεί ο τελευταίος να λάβει ψήφο επιστοσύνης μέσα σε δεκαπέντε μέρες από τη Βουλή. Έχοντας αυτή τη δυνατότητα, επέλεξε τον τότε Υπουργό Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνο Καραμανλή ως εντολοδόχο Πρωθυπουργό, μετά τον θάνατο του Παπάγου, και όχι κάποιον από τους αντιπροέδρους της κυβέρνησης και υποψήφιους για την αρχηγία του κόμματός τους, Στέφανο Στεφανόπουλο και Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Ο Καραμανλής δέν εκλέχτηκε αρχηγός του κόμματός του, πήρε όμως τη ψήφο επιστοσύνης της Βουλής και ίδρυσε νέο κόμμα.
Μετά τις εκλογές του 1961, οι οποίες η αντιπολίτευση θεωρούσε εκλογές βίας και νοθείας, και τη δολοφονία Λαμπράκη το 1963, οι σχέσεις του με τον Καραμανλή οξύνθηκαν. Από το 1961, η αντιπολίτευση θεωρούσε μή νόμιμη τη Κυβέρνηση Καραμανλή, και είχε κυρύξει τον Ανένδοτο Αγώνα. Τελικώς, με αφορμή τη διαφωνία για το ταξίδι του βασιλικού ζεύγους στο Λονδίνο, ο Καραμανλής παραιτήθηκε.
Αυτή τη φορά συνεργάστηκε καλύτερα με τον Γεώργιο Παπανδρέου από το φθινόπωρο του 1963 έως τον Μάρτιο του 1964 που απεβίωσε, επειδή ο Παπανδρέου ήταν πιο διαλλακτικός και ο Παύλος βαριά άρρωστος. Η υγεία του ήταν πολύ κλονισμένη, και η Κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν η τρίτη και τελευταία, στην Ελληνική Ιστορία, που ορκίστηκε στη θερινή κατοικία της βασιλικής οικογένειας, στο κτήμα Τατοίου.
Στο θρόνο τον διαδέχτηκε ο γιος του Κωνσταντίνος.

ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΑΠΟΝΕΜΕΤΑΙ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ BEPPE CROCE

Στις 11 Νοεμβρίου 2010, ο πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, Goran Petersson απένειμε στον Βασιλέα Κωνσταντίνο το βραβείο Beppe Croce.

Το αναγνωρισμένου κύρους βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας (Δ.Ο.Ι.), Beppe Croce, απονέμεται σε άτομα με εξαιρετική εθελοντική συμμετοχή στο άθλημα της ιστιοπλοΐας. Τιμώντας την μνήμη του Beppe Croce, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Δ.Ο.Ι. την περιόδο 1969-1986, η Federationa Italiana Vela παρουσίασε το βραβείο στη Δ.Ο.Ι. το οποίο απονεμήθηκε για πρώτη φορά το 1988.

 

Η λίστα των ατόμων που έχουν λάβει αυτό το βραβείο είναι αρκετά εντυπωσιακή αφού περιλαμβάνει, Ολυμπιονίκες, ηγετικές φυσιογνωμίες και σχεδιαστές σκαφών οι οποίοι αφιέρωσαν τεράστιο κομμάτι του χρόνου τους στο άθλημα της ιστιοπλοΐας.

 

Η απονομή του βραβείου στον Βασιλέα Κωνσταντίνο, έγινε στα πλαίσια δεξίωσης που πραγματοποιήθηκε στο Ναυτικό Όμιλο Ελλάδος στην οποία παραυρέθηκαν μέλη της Δ.Ο.Ι., κάτοχοι του βραβείου, συγγενείς και φίλοι.

 

Παραδίδοντας το βραβείο ο πρόεδρος της Δ.Ο.Ι., Goran Petersson δήλωσε μεταξύ άλλων: «Βρισκόμαστε σήμερα εδώ για μία πολύ σπουδαία περίσταση. Την βράβευση του Βασιλέως Κωνσταντίνου με το Beppe Croce, το οποίο αποτελεί αναγνώριση της σημαντικότατης εθελοντικής του προσφοράς και της αφοσίωσής του στο άθλημα της ιστιοπλοΐας και του Ολυμπιακού κινήματος.

Τα τελευταία χρόνια υπήρχε η βεβαιότητα ότι ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος θα λάβει αυτό το βραβείο, ήταν απλά θέμα χρόνου. Ακόμα θα πρέπει να τονίσουμε τον συμβολισμό του χώρου στον οποίο γιορτάζουμε αυτό το γεγονός, δεδομένου ότι από αυτόν εδώ τον Όμιλο ξεκίνησε η ενασχόληση, η προπόνηση και η συμμετοχή του  Βασιλέως Κωνσταντίνου στο το άθλημα της ιστιοπλοΐας.»

 

Η προσφορά του Βασιλέως Κωνσταντίνου στην Διεθνή Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας μετρά 50 έτη. Από το 1960 που έγινε μέλος διαθέτει τον χρόνο Του και την εμπειρία Του σε πολλούς τομείς του αθλήματος.

   

Στον προαύλιο χώρο του Ναυτικού Ομίλου εκτίθεται το «Νηρεύς», το σκάφος τύπου Dragon, με το οποίο ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος και το πλήρωμά του, τους κυρίους Οδυσσέα Εσκιτζόγλου και Γεώργιο Ζαΐμη, πήραν το 1960 το Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης.

 

Ο Αλέξανδρος Α΄

Ο Αλέξανδρος Α΄ ήταν Βασιλιάς της Ελλάδας από τις 11 Ιουνίου 1917 έως τις 25 Οκτωβρίου 1920.

Βιογραφία

Ήταν δευτερότοκος γιος του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της Βασίλισσας Σοφίας, γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1893 και πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 1920. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1912. Πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους ως αξιωματικός του πυροβολικού.

 Η περίοδος της Βασιλείας του

Ανέβηκε στο θρόνο στις 11 Ιουνίου 1917, ύστερα από την απομάκρυνση του φιλογερμανού πατέρα του και του διαδόχου, Πρίγκηπα Γεωργίου, απο τις δυνάμεις της Αντάντ που είχαν καταλάβει τον Πειραιά και τον ισθμό της Κορίνθου. Αρχικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε εκφράσει την προτίμηση του προς τον νεότερο γιο του Κωνσταντίνου, τον ανήλικο τότε Παύλο και τον ορισμό Αντιβασιλέα. Όμως οι Μεγάλες Δυνάμεις επέτρεψαν στον Κωνσταντίνο να επιλέξει ο ίδιος το διάδοχό του. Αν και ορκίστηκε Βασιλιάς, ο Αλέξανδρος ανάλαβε τα καθήκοντά του με την πεποίθηση ότι εκτελούσε χρέη τοποτηρητή του θρόνου, και ότι η προσωρινή ηγεμονία του θα έληγε με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την επιστροφή του πατέρα του, καθώς ο Κωνσταντίνος δεν υπέβαλε την παραίτησή του όταν αποχώρησε από την Ελλάδα.
Νυμφεύθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1919 την Ασπασία Μάνου, κόρη του συνταγματάρχη της Χωροφυλακής Πέτρου Μάνου. Απέκτησαν μία κόρη, την Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, την οποία ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να γνωρίσει, καθώς γεννήθηκε περίπου πέντε μήνες μετά το θάνατό του, στις 25 Μαρτίου 1921. Η κόρη του Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα παντρεύτηκε τον Βασιλιά Πέτρο Β΄ της Γιουγκοσλαβίας το 1944 στο Λονδίνο και απέκτησε ένα γιό, τον Πρίγκιπα Διάδοχο Αλέξανδρο Β΄ Καραγιώργεβιτς.
Η σύντομη βασιλεία του ήταν υποδειγματική. Κινούμενος μέσα στα συνταγματικά πλαίσια των καθηκόντων του, απέφυγε να να αναμιχθεί στην ενεργό πολιτική, παρά τις πιέσεις του εξόριστου στην Ελβετία Κωνσταντίνου. Αντιλαμβανόμενος τη ζημία που θα επέφερε στα εθνικά συμφέροντα η πιθανή αναζωπύρωση του εθνικού διχασμού, αλλά και τον ουσιαστικό κίνδυνο που διέτρεχε ο βασιλικός θεσμός, στήριξε όλες τις κοινοβουλευτικές αποφάσεις και τις επιλογές του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου. Το γεγονός αυτό, καθώς και το ότι ήταν ο μοναδικός μονάρχης που πήρε Ελληνίδα σύζυγο, τον κατέταξε ως τον πλέον συμπαθή, στη μνήμη του λαού, από τους Βασιλείς του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Κατα τη διάρκεια της ηγεμονίας του η Ελλάδα πήρε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Με το τέλος του και ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ, παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη από τη Βουλγαρία, ενώ με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ένα χρόνο αργότερα, προσαρτήθηκε η ανατολική Θράκη, με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη, και η περιοχή της Σμύρνης, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.


 Τραγικός θάνατος


Πέθανε ξαφνικά, στις 12 Οκτωβρίου / (25 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο) 1920 από σηψαιμία, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε δάγκωμα από έναν από τους δύο μακάκους πιθήκους που είχε για κατοικίδια, στο βασιλικό κτήμα Τατοΐου. Η διατύπωση του τελευταίου ιατρικού δελτίου ήταν πολύ άκομψη, μοναδική στη νεότερη ελληνική ιστορία:
"Μετά βραχείαν αγωνία, καθ΄ ην η Αυτού Μεγαλειότης κατελήφθη υπό σπασμωδικών κινήσεων του προσώπου, εξέπνευσε περί 4ην και 12 λεπτά μετά μεσημβρίαν"
Προς τιμήν του, η πόλη Δεδέαγατς της Θράκης, μετονομάστηκε το 1920 σε Αλεξανδρούπολη

Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας

Κωνσταντίνος Α΄

Βασιλιάς των Ελλήνων
Περίοδος εξουσίας
18 Μαρτίου, 1913 - 11 Ιουνίου, 1917
Στέψη	18 Μαρτίου, 1913
Προκάτοχος	Γεώργιος A΄
Διάδοχος	Αλέξανδρος Α΄
Περίοδος εξουσίας
19 Δεκεμβρίου, 1920 - 27 Σεπτεμβρίου, 1922
Προκάτοχος	Αλέξανδρος Α΄
Διάδοχος	Γεώργιος Β΄
Σύζυγος	Σοφία
Επίγονοι	Γεώργιος Β΄ Αλέξανδρος Α΄ Ελένη Παύλος Α΄ Ειρήνη Αικατερίνη
Βασιλικός Οίκος	Οίκος του Γκλύξμπουργκ
Πατέρας	Γεώργιος Α΄
Μητέρα	Όλγα
Γέννηση	2 Αυγούστου 1868 Αθήνα, Ελλάδα
Θάνατος	11 Ιανουαρίου, 1923 Παλέρμο, Ιταλία
Τοποθεσία Ταφής	Βασιλικό Κοιμητήριο, Ανάκτορα Τατοΐου, Αθήνα

Ο Κωνσταντίνος Α΄ (ή ΙΒ') (21 Ιουλίου του 1868 - 11 Ιανουαρίου 1923), ήταν Βασιλεύς των Ελλήνων τις περιόδους 1913-1917 και 1920-1922. Το όνομά του είναι συνδεδεμένο με κρίσιμες περόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, από τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους,και την αντιπαράθεσή του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο .

 Διάδοχος

Ο Κωνσταντίνος ήταν ο πρωτότοκος γιός του βασιλιά Γεωργίου Α΄ και της Βασίλισσας Όλγας, γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1868 και έλαβε το όνομα του παππού του, του Μεγάλου Δούκα Κωνσταντίνου της Ρωσίας. Ήταν ένα όνομα με μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση για τους Έλληνες που είχαν ενστερνιστεί τη Μεγάλη Ιδέα.
Κατά την γέννησή του ο Γεώργιος του έδωσε τον τίτλο του «Δουκός της Σπάρτης» (μετά από έντονη διαμάχη στη Βουλή, καθώς το Σύνταγμα απαγόρευε την απονομή ή αναγνώριση τίτλων ευγενείας σε Έλληνες), σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του Πεζικού. Το 1886 αναχώρησε για το Βερολίνο, όπου φοίτησε στη στρατιωτική σχολή της Ακαδημίας Πολέμου της Πρωσσίας.
Στις 15 Οκτωβρίου του 1889, ο Κωνσταντίνος παντρεύτηκε στην Αθήνα τη Σοφία της Πρωσίας, αδελφή του αυτοκράτορα της Γερμανίας, Γουλιέλμου Β΄, με την οποία απέκτησε τα έξι παιδιά, από τα οποία βασίλευσαν τα τρία:

• Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ των Ελλήνων (1890-1947)
• Βασιλιάς Αλέξανδρος Α΄ των Ελλήνων (1893-1920)
• Πριγκίπισσα Ελένη (1896-1982), Βασιλομήτωρ Ελένη της Ρουμανίας
• Βασιλιάς Παύλος Α΄ των Ελλήνων (1901-1964)
• Πριγκίπισσα Ειρήνη (1904-1974), Δούκισσα της Αόστης
• Πριγκίπισσα Αικατερίνη (1913-2007), Λαίδη Μπράντραμ

Κατά τον ατυχή Πόλεμο του 1897, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την αρχιστρατηγία παρά τη θέλησή του, έπειτα από πίεση του πρωθυπουργού Δηλιγιάννη. Εν τούτοις, θεωρήθηκε από τους υπολοίπους αξιωματικούς ο βασικός υπαίτιος της ήττας,αδικα. Μετά τον πόλεμο, η κυβέρνηση Θεοτόκη ανέθεσε στον Διάδοχο την αναδιοργάνωση του στρατεύματος. Το έργο του Διαδόχου ήταν πράγματι αξιόλογο αλλά σχηματίστηκε γύρω του ένας κύκλος αξιωματικών, οι οποίοι φαινόταν ότι απελάμβαναν προνομιακής μεταχειρίσεως. Αυτοί οι αξιωματικοί, αν και ικανότατοι όπως οι Β. Δούσμανης, Ι. Μεταξάς, Ξ. Στρατηγός, Ι. Παπαβασιλείου κ.ά., ήταν επίσης αρκετά αλαζόνες με αποτέλεσμα να προκαλέσουν την έχθρα πολλών αξιωματικών επειδή δεν βρίσκονταν στη θέση τους.
Το 1909 αντιφρονούντες Έλληνες αξιωματικοί του Στρατιωτικού Συνδέσμου οργάνωσαν κίνημα για να αναδιοργανώσουν την χώρα χωρίς όμως να λείπουν οι προσωπικές επιδιώξεις των πρωτοστατούντων. Ένα από τα στοιχεία της κριτικής τους αποτέλεσε η μεροληπτική κατά την γνώμη τους μεταχείριση στις προαγωγές του Διαδόχου και των αδελφών του, όπως και η αναδιοργάνωση του στρατεύματος. Για να μην αναγκαστεί ο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄, να τους αποπέμψει από το στράτευμα, οι πρίγκιπες παραιτήθηκαν.
Το 1912 τα Χριστιανικά Βαλκανικά κράτη κήρυξαν τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (βλέπε Βαλκανικοί πόλεμοι). Με ηγέτη τον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο ο Ελληνικός Στρατός νίκησε τους Τούρκους στις μάχες του Σαρανταπόρου και των Γιαννιτσών, και απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη. Μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, ο Κωνσταντίνος μετέβη στο μέτωπο της Ηπείρου, όπου έφερε εις επιτυχές πέρας την πολιορκία του Μπιζανίου, καταλαμβάνοντας τα Ιωάννινα και απελευθερώνοντας την Ήπειρο.

 Πρώτη περίοδος της Βασιλείας του

Μετά το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Γεωργίου Α΄, στις 18 Μαρτίου 1913 στη Θεσσαλονίκη από τον Αλέξανδρο Σχινά, ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στον θρόνο. Κατά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο υπήρξε πάλι αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού, οδηγώντας τον σε νέες νίκες κατά των Βουλγάρων, οι οποίες όμως κόστισαν πολύ σε ζωές. Οι νικηφόρος ηγεσία του τον έκανε εξαιρετικά δημοφιλή στον λαό, ο οποίος ήδη τον ονόμαζε «Κωνσταντίνο ΙΒ'», και περίμενε από αυτόν και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο την πραγματοποίηση της «Μεγάλης Ιδέας».

Όταν ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος τον Αύγουστο του 1914, η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Είχε συνάψει συμφωνία με την Σερβία, που την υποχρέωνε σε παροχή βοήθειας σε περίπτωση βουλγαρικής επίθεσης, αλλά ενώ η Σερβία αντιστεκόταν επιτυχώς στην επίθεση της Αυστρο-Ουγγαρίας, η Βουλγαρία παρέμενε ουδέτερη, τηρώντας στάση αναμονής. Ταυτόχρονα εμφανίστηκε ρήγμα στις προσωπικές πεποιθήσεις των δύο ανώτατων πολιτειακών αρχόντων της χώρας: ο Κάιζερ απηύθηνε έκκληση στον Κωνσταντίνο να πάρει το πλευρό της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας «σε μια ενωμένη σταυροφορία κατά της σλαβικής επικράτησης στα Βαλκάνια». Ο Κωνσταντίνος ήδη θεωρείτο ευρέως ως γερμανόφιλος. Είχε σπουδάσει στη Γερμανία, είχε σαφώς επηρεαστεί από τη γερμανική κουλτούρα, ενώ είχε παντρευτεί την αδελφή του Κάιζερ, ο οποίος του είχε απονείμει και τον βαθμό του στρατάρχη του γερμανικού στρατού. Το φθινόπωρο του 1913, λίγο μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο Κωνσταντίνος είχε παρακολουθήσει ασκήσεις του Γερμανικού στρατού μαζί με τον Κάιζερ και είχε προσπαθήσει να διαπραγματευτεί τη λήψη δανείου από τη Γερμανία. Επίσης, ο Κωνσταντίνος είχε επηρεαστεί από το γεγονός ότι ο Κάιζερ είχε βοηθήσει την Ελλάδα να διατηρήσει τα απελευθερωμένα κατά τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους εδάφη, και ιδιαίτερα την Καβάλα. Οι προσωπικές προτιμήσεις του Κωνσταντίνου μπορεί να ήταν υπέρ της Γερμανίας, δεν παρέβλεπε όμως ότι η Ελλάδα ήταν ευπρόσβλητη στον αγγλογαλλικό στόλο, ούτε μπορούσε να αποδεχτεί την σύμπραξη με την Τουρκία, ενώ και τα ανταλλάγματα που μπορούσε να προσφέρει η Γερμανία ήταν περιορισμένα. Έτσι ευνοούσε την ουδετερότητα. Ταυτόχρονα όμως, ο αγγλόφιλος Βενιζέλος διαπραγματευόταν την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο υπέρ της Αντάντ, η οποία πρόσφερε την Κύπρο και άλλα ανταλλάγματα. Ιδιαίτερα μετά την είσοδο της Τουρκίας στον πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, η πίεση για την έξοδο της Ελλάδος στον πόλεμο υπέρ της Αντάντ αυξήθηκε. Ο Κωνσταντίνος έφτασε κοντά στο να εγκρίνει την εισήγηση του Βενιζέλου για ελληνική συμμετοχή στην Εκστρατεία των Δαρδανελλίων (Φεβρουάριος-Μάρτιος του 1915), αλλά ο εκτελών χρέη αρχηγού του γενικού επιτελείου Συνταγματάρχης Ιωάννης Μεταξάς, τον προειδοποίησε να μην μπεί στον πόλεμο, μεταπείθοντάς τον. Αντιδρώντας σε αυτή την παρέμβαση του θεωρούμενου ως γερμανόφιλου «επιτελικού περιβάλλοντος», ο Βενιζέλος παραιτήθηκε, επισημοποιώντας έτσι την ρήξη των δύο ανδρών. Η αντιβενιζελική παράταξη συσπειρώθηκε πια γύρω από τον - εξαιρετικά λαοφιλή - βασιλιά.
Εντούτοις, οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου κέρδισαν τις εκλογές στις 31 Μαΐου του 1915 και το Σεπτέμβριο, σε αντίδραση προς την βουλγαρική επιστράτευση, που στρεφόταν εμφανώς κατά της Σερβίας, κάλεσε - χωρίς τη συναίνεση του Κωνσταντίνου - τους Βρετανούς και Γάλλους να στείλουν στρατεύματα στην Θεσσαλονίκη, σε βοήθεια των Σέρβων. Ο Κωνσταντίνος τελικά δέχτηκε να προχωρήσει σε επιστράτευση, εν όψει βουλγαρικής επίθεσης. Η αποβίβαση των Συμμάχων προκάλεσε πολιτική κρίση, αλλά ο Βενιζέλος κατόρθωσε να αποσπάσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Ο Κωνσταντίνος όμως, την ίδια μέρα, υπερβαίνοντας τα συνταγματικά του δικαίωματα, απέπεμψε τον πρωθυπουργό του, και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Αλέξανδρο Ζαΐμη. Ο Ζαΐμης όμως απέτυχε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, οπότε ο Κωνσταντίνος έδωσε την εντολή στον υπέργηρο Στέφανο Σκουλούδη, ο οποίος, με βασιλικό διάταγμα, διέλυσε τη Βουλή και προκήρυξε νέες εκλογές για τον Δεκέμβριο, όπου οι Βενιζελικοί απείχαν.
Ακολούθησε ένα εξάμηνο διακυβέρνησης από την «βασιλική» κυβέρνηση Σκουλούδη, κατά το οποίο η Ελλάδα βρισκόταν ταυτόχρονα σε ουδετερότητα και επιστράτευση, και κατά το οποίο οι δυνάμεις της Αντάντ, υπό τον Γάλλο στρατηγό Μωρίς Σαρράιγ (Maurice Sarrail), επέκτειναν σταδιακά την κυριαρχία τους στη Βόρεια Ελλάδα και το Αιγαίο, αγνοώντας σχεδόν την ελληνική κυβέρνηση. Στις 27 Μαΐου 1916 όμως, η - κατόπιν εγκρίσεως από την Αθήνα - παράδοση του σημαντικού οχυρού Ρούπελ σε μικτή γερμανο-βουλγαρική δύναμη, οδήγησε τα πράγματα σε κρίσιμο σημείο. Ο Σαρράιγ κήρυξε στρατιωτικό νόμο, καταργώντας ουσιαστικά την ελληνική κυριαρχία στις υπό συμμαχικό έλεγχο περιοχές, απαίτησε την αποστράτευση του ελληνικού στρατού. Όταν δε τον Αύγουστο ξεκίνησε η βουλγαρική προέλαση στην Μακεδονία, βενιζελικοί αξιωματικοί οργάνωσαν το κίνημα της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη, το οποίο ο Βενιζέλος υποστήριξε.

 Πρώτη εξορία

Η δημιουργία του «Κράτους Εθνικής Αμύνης», σε συνδυασμό με τις αξιώσεις των Συμμάχων για παράδοση του Στόλου και λοιπού οπλισμού, οδήγησαν σε συγκρούσεις με Γάλλους και Βρετανούς ναύτες (που οδήγησαν και στο βομβαρδισμό των Ανακτόρων). Η έξαψη των οπαδών του Κωνσταντίνου οδήγησε στα λεγόμενα «Νοεμβριανά» επεισόδια κατά γνωστών Βενιζελικών, και κορυφώθηκε με το περίφημο «ανάθεμα» του Βενιζέλου. Τα γεγονότα αυτά επέφεραν την οριστική ρήξη ανάμεσα στο Βασιλέα Κωνσταντίνο και τις δυνάμεις της Αντάντ, οι οποίες επέβαλαν ναυτικό αποκλεισμό στην «βασιλική» Ελλάδα. Οι Γάλλοι, συνεπικουρούμενοι από το νέο Βρετανό Πρωθυπουργό Λόυντ Τζώρτζ, απαίτησαν από τον Κωνσταντίνο να εγκαταλείψει το θρόνο του προκειμένου να άρουν τον αποκλεισμό. Ο διάδοχος Γεώργιος, θεωρήθηκε ακατάλληλος για τη διαδοχή καθώς είχε υπηρετήσει στο γερμανικό στρατό. Έτσι ο Κωνσταντίνος έδωσε τη θέση του στο δευτερότοκο γιό του Αλέξανδρο, χωρίς να παραιτηθεί επισήμως, και αναχώρησε με την οικογένειά του για την Ελβετία. Οι περισσότερες εξουσίες παραδόθηκαν στο Βενιζέλο.
Τον Ιούλιο του 1917, η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, την Αυστρο-Ουγγαρία, την Τουρκία και τη Βουλγαρία. Στηριζόμενος στην είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο, ο Βενιζέλος προέβαλε τις Ελληνικές εδαφικές διεκδικήσεις - που περιλάμβαναν και τη Σμύρνη - στη Διάσκεψη των Παρισίων που έλαβε χώρα στις Βερσαλλίες. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία συνεχίστηκαν και μετά το τέλος του «Μεγάλου Πολέμου». Τον Οκτώβριο του 1920, ο Βενιζέλος ζήτησε τη βρετανική υποστήριξη για μια ελληνική προέλαση προς την Άγκυρα, όπου είχε τη βάση του το τουρκικό αντιστασιακό κίνημα υπό το στρατηγό Μουσταφά Κεμάλ. Και ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη διεθνείς πολιτικοί ελιγμοί, ο Βασιλεύς Αλέξανδρος της Ελλάδας έπαθε ένα εντελώς αναπάντεχο ατύχημα και πέθανε στο βασιλικό κτήμα του Τατοΐου

 Δεύτερη περίοδος της Βασιλείας του

Ο Βενιζέλος ηττήθηκε στις Γενικές Εκλογές της 14 Νοεμβρίου 1920, και εγκατέλειψε τη χώρα. Με Δημοψήφισμα στις 5 Δεκεμβρίου του 1920, ο Ελληνικός λαός επέλεξε την επάνοδο του Κωνσταντίνου Α΄ στο θρόνο, ο οποίος επέστρεψε δύο εβδομάδες αργότερα. Οι μοναδικοί σύμμαχοι της Ελλάδας, οι Άγγλοι, διαφωνώντας στην επιστροφή του Κωνσταντίνου, έπαψαν να την υποστηρίζουν τόσο στρατιωτικά όσο και διπλωματικά.
Ο Κωνσταντίνος αποφάσισε τη συνέχιση του πολέμου με την Τουρκία, παρά τις αντιρρήσεις του Ιωάννη Μεταξά και παρά το γεγονός ότι κυρίαρχο εκλογικό σύνθημα της φιλοβασιλικής παρατάξεως ήταν το «οίκαδε», η επιστροφή δηλαδή των στρατιωτών από το μέτωπο. Το Μάιο του 1921, ο βασιλιάς αναχώρησε για να αναλάβει την ονομαστική αρχιστρατηγία του στρατού στη Μικρά Ασία. Τον Αύγουστο του 1922 ο Ελληνικός στρατός ηττήθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι στις 9 Σεπτεμβρίου του 1922 μπήκαν στη Σμύρνη και τη λεηλάτησαν.

Δεύτερη εξορία

Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο στρατός, που είχε καταφύγει στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, εξεγέρθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1922 υπό την ηγεσία των συνταγματαρχών Πλαστήρα και Γονατά, και απαίτησε την παραίτηση του Βασιλέως Κωνσταντίνου. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1922, ο θρόνος πέρασε στο Διάδοχο Γεώργιο, ο οποίος ονομάστηκε Γεώργιος Β'.
Στις 11 Ιανουαρίου του 1923, ο Κωνσταντίνος Α΄ πέθανε στο Παλέρμο της Σικελίας. Ενταφιάστηκε στην κρύπτη της ρωσικής εκκλησίας της Φλωρεντίας, στην Ιταλία. Με την αποκατάσταση της μοναρχίας, το 1936, τέθηκε το θέμα της επιστροφής της σορού του στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση απέστειλε το θωρηκτό «Αβέρωφ» στο Μπρίντιζι για να παραλάβει τα οστά του Κωνσταντίνου, της μητέρας του, βασίλισσας Όλγας, και της συζύγου του Σοφίας, οι οποίες είχαν πεθάνει επίσης στην εξορία. Το πλοίο κατέπλευσε στον Πειραιά στις 17 Νοεμβρίου 1936, από όπου με επίσημη πομπή οι σοροί μεταφέρθηκαν στη Μητρόπολη Αθηνών για λαϊκό προσκύνημα έξι ημερών. Ακολούθως, ενταφιάστηκαν στο βασιλικό κοιμητήριο, στο Τατόι.

 Βιβλιογραφία

• Γεώργιος Μελάς, Ο Κωνσταντίνος - Αναμνήσεις του πρώην γραμματέως του, University Studio Press, Αθήνα 2000.
• Μιχαλόπουλου, Δημήτρη, Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση, Αθήνα: Τροχαλία, 1997. ISBN 960-7809-15-7

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ

Η Βασίλισσα Άννα-Μαρία, η μικρότερη κόρη του Βασιλέως Φρειδερίκου Θ΄ και της Βασίλισσας Ινγκριντ της Δανίας, γεννήθηκε στις 30 Αυγούστου του 1946 στο Ανάκτορο του Αμάλιενμποργκ στην Κοπεγχάγη. Τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε στις τρεις Βασιλικές οικογενειακές κατοικίες: το Ανάκτορο του Αμάλιενμποργκ, το Ανάκτορο του Γκράστεν και το Κάστρο του Φρέντενσμποργκ.

Η Πριγκίπισσα Άννα-Μαρία μαθήτευσε από το 1952 ως το 1963 στη Σχολή Ζάλε της Δανίας, όπου αγαπημένο της μάθημα ήταν η σύγχρονη ιστορία.

Το 1961 γράφτηκε για ένα χρόνο σε Αγγλικό σχολείο εσώκλειστων στην Ελβετία, τη Σχολή Θηλέων Σατελάρ, ενώ από το 1963 ως την άνοιξη του 1964, για να βελτιώσει τα Γαλλικά της, ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της στη σχολή Λε Μενίλ της ίδιας χώρας. Μιλάει επίσης Ελληνικά, Αγγλικά, και φυσικά Δανέζικα.

Η Βασίλισσα Άννα-Μαρία πρωτογνώρισε το Βασιλέα Κωνσταντίνο της Ελλάδας σαν νεαρή κοπέλα το 1959, όταν εκείνος ως Διάδοχος επισκέφτηκε την Κοπεγχάγη κατά τη διάρκεια ταξιδιού στη Σουηδία και τη Νορβηγία με τους γονείς του, το Βασιλέα Παύλο Α΄ και τη Βασίλισσα Φρειδερίκη.

Τον ξανασυνάντησε στη Δανία το 1961, Εκείνος, είχε ήδη δηλώσει στους γονείς του ότι σκόπευε να την παντρευτεί.

Στις 14 Μαΐου του 1962, η μεγαλύτερη αδελφή του Διαδόχου Κωνσταντίνου, η Πριγκίπισσα Σοφία, παντρεύτηκε τον Ισπανό Πρίγκιπα Χουάν Κάρλος σε διπλή τελετή που έλαβε χώρα στη Ρωμαιοκαθολική και την Ορθόδοξη Μητρόπολη των Αθηνών.

Περισσότεροι από 100 βασιλικοί προσκεκλημένοι έφτασαν στην Αθήνα, μεταξύ των οποίων και η Άννα-Μαρία που θα συμμετείχε στην τελετή ως παράνυμφος. Η Βασίλισσα Φρειδερίκη της Ελλάδας κατέγραψε το γεγονός ότι στη δεξίωση που ακολούθησε ο γιος της, ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, "δε χόρευε παρά μόνο με την Άννα-Μαρία."

Το 1963 ξεκίνησαν οι εορτασμοί της εκατονταετηρίδας της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας με επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα των γονέων της Άννας-Μαρίας, του Βασιλέως Φρειδερίκου και της Βασίλισσας Ίνγκριντ της Δανίας.

Το Μάρτιο του 1964 ο Βασιλεύς Παύλος πέθανε μετά από σύντομη περίοδο ασθένειας, και ο Κωνσταντίνος τον διαδέχτηκε στο θρόνο της Ελλάδας.

Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ανήλθε στο θρόνο μέσα σε κλίμα γενικής ευαρέσκειας, η οποία εκδηλώθηκε χωρίς περιστολές όταν, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1964 (έξι μήνες μετά την ενθρόνισή του), παντρεύτηκε την πανέμορφη Δανή πριγκίπισσά του σε μια τελετή που κατά τις μαρτυρίες της εποχής ήταν "ο λαμπρότερος όλων των Αθηναϊκών βασιλικών γάμων," Ακόμη και ένας παλαιός οπαδός της αβασίλευτης δημοκρατίας, ο 76ετής Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, εθεάθη να διασκεδάζει με την ψυχή του μαζί με τους νεόνυμφους.

Λίγο πριν το γάμο, η εκδήλωση κρίσης στην Κύπρο έφερε την Ελλάδα πολύ κοντά σε πόλεμο με την Τουρκία, και δημιουργήθηκαν σοβαρά πολιτικά προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας.

Αυτά επισκίασαν τους εορτασμούς για τη γέννηση, στις 10 Ιουλίου του 1965, του πρώτου παιδιού της Βασίλισσας Άννας-Μαρίας, της Πριγκίπισσας Αλεξίας. Ήταν το πρώτο μέλος της Βασιλικής Οικογένειας που γεννήθηκε στο Μόν Ρεπό της Κέρκυρας από το 1921, όταν πρωτοείδε το φως εκεί ο Πρίγκιπας Φίλιππος της Ελλάδας και τωρινός Δούκας του Εδιμβούργου. Το Μόν Ρεπό είναι ένα παλαιό Αγγλικό κτίριο που κατά το 18ο Αιώνα αποτέλεσε τη θερινή κατοικία του Βρετανού Κυβερνήτη του νησιού.

Το Σεπτέμβριο του 1965, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος και η Βασίλισσα Άννα-Μαρία οργάνωσαν στην Αθήνα το πρώτο Συνέδριο των Επιστημόνων του Διαστήματος, το οποίο αποτέλεσε μια πρώτη κίνηση προς την ενθάρρυνση των Αμερικανών και Σοβιετικών αστροναυτών στο να συνεργαστούν μεταξύ τους, αντί να βλέπουν ο ένας τον άλλο με καχυποψία.

Η Βασίλισσα Άννα-Μαρία αφιέρωσε μεγάλο μέρος του χρόνου της στο "Ταμείο της Αυτού Μεγαλειότητος," ένα κοινωφελές ίδρυμα που δημιουργήθηκε από τη Βασίλισσα Φρειδερίκη με σκοπό να βοηθήσει ανθρώπους από την επαρχία και να υποστηρίξει παραδοσιακές τεχνικές όπως το κέντημα και η υφαντουργία. Συνεργάστηκε επίσης στενά με τον Ερυθρό Σταυρό και άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Την 21η Απριλίου του 1967, τα πολιτικά προβλήματα στην Αθήνα κορυφώθηκαν με το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών. Ένα μήνα αργότερα, η Βασίλισσα Άννα-Μαρία γέννησε το Διάδοχο Παύλο στο οικογενειακό κτήμα του Τατοΐου.

Το Δεκέμβριο, ύστερα από την αποτυχημένη προσπάθειά του να αποκαταστήσει τη δημοκρατία, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος και η οικογένειά του εγκατέλειψαν τη χώρα, αναχωρώντας από την Καβάλα, και κατέφυγαν στη Ρώμη. Το Βασιλέα, τη Βασίλισσα και τα δύο παιδιά τους ακολούθησαν η μητέρα του Βασιλέως Κωνσταντίνου, η Βασίλισσα Φρειδερίκη, και η μικρότερη αδελφή του, η Πριγκίπισσα Ειρήνη. Το αεροπλάνο τους χρειάστηκε να προσγειωθεί σε στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ιταλίας καθώς τέλειωναν τα καύσιμα.

Η Βασίλισσα Άννα-Μαρία με την οικογένειά της αρχικά κατέλυσε για δύο μήνες στην Ελληνική Πρεσβεία της Ρώμης, και κατόπιν μεταφέρθηκε σε σπίτι στην Ολτζιάτα, στα περίχωρα της πόλης.

Αργότερα, το 1968, μετακόμισαν στον αριθμό 13 της Βία ντι Πόρτα Λατίνα, όπου και διέμειναν μέχρι το 1973. Την 1η Οκτωβρίου του 1969, η Βασίλισσα Άννα-Μαρία γέννησε τον Πρίγκιπα Νικόλαο στην κλινική Βίλλα Κλαούντια της Ρώμης, κοντά στο σπίτι της.

Το 1974, μετά από σύντομη παραμονή με τη μητέρα της στη Δανία, η Βασίλισσα Άννα-Μαρία μετακόμισε με το Βασιλέα Κωνσταντίνο στην Αγγλία. Η στρατιωτική κυβέρνηση της Ελλάδας είχε κηρύξει επίσημα έκπτωτο το Βασιλέα Κωνσταντίνο την 1η Ιουνίου του 1973, και ο Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος εγκαθίδρυσε αβασίλευτο καθεστώς.

Το πρώτο σπίτι της οικογένειας ήταν στο Τσόμπαμ του Σάρρεϊ, ενώ αργότερα μετακόμισαν σε οικία του Χάμπστεντ, στο βόρειο Λονδίνο, όπου ζούν έκτοτε. Η Βασίλισσα Άννα-Μαρία το ονομάζει το δεύτερό της σπίτι.

Η οικογένεια της Βασίλισσας Άννας-Μαρίας αυξήθηκε με τη γέννηση της Πριγκίπισσας Θεοδώρας στο νοσοκομείο Σαίντ Μαίρη του Πάντιγκτον στο Λονδίνο, στις 9 Ιουνίου του 1983. Στις 26 Απριλίου του 1986, ακολούθησε ο Πρίγκιπας Φίλιππος, ο οποίος είναι τώρα μαθητής στο Ελληνικό Κολέγιο του Λονδίνου.

Η Βασίλισσα Άννα-Μαρία συνέβαλε στο ξεκίνημα αυτής της σημαντικότατης εκπαιδευτικής πρωτοβουλίας το 1980 και τώρα κατέχει τη θέση της Επίτιμης Προέδρου του σχολείου, στο οποίο αφιερώνει σημαντικό μέρος του χρόνου της.

Από τότε που έφυγε από τη χώρα με την οικογένειά της το 1967, η Βασίλισσα Άννα-Μαρία έχει επισκεφτεί δύο φορές την Ελλάδα. Η πρώτη, ολιγόωρη επίσκεψη, πραγματοποιήθηκε το 1981 για να παραστεί στην κηδεία της μητέρας του Βασιλέως Κωνσταντίνου, της Βασίλισσας Φρειδερίκης, η οποία είχε πεθάνει ξαφνικά στη Μαδρίτη.

Η τελευταία της επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στο σύζυγό της Βασιλέα Παύλο, στο οικογενειακό κτήμα του Τατοΐου. Στην οικογένεια δόθηκε μέν άδεια να παραστεί στην κηδεία, δεν τους επετράπη όμως να διανυκτερεύσουν στη χώρα τους. Το αεροπλάνο τους προσγειώθηκε στο μικρό αεροδρόμιο κοντά στο Τατόι, και η οικογένεια έτυχε θερμής υποδοχής από μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Για τη Βασίλισσα Άννα-Μαρία και την οικογένειά της, ήταν μια συγκινητική και συνάμα θλιβερή στιγμή.

Ήρθε και πάλι στην Ελλάδα με το Βασιλέα Κωνσταντίνο και την οικογένειά της κατά τη διάρκεια ιδιωτικής επίσκεψης το 1993. Πήγαν ¨Χωρίς να γνωρίζουμε τι να περιμένουμε. Όπου και αν πηγαίναμε, ερχόταν κόσμος να μας χαιρετήσει. Ήταν κάτι το εξαιρετικό και πολύ συγκινητικό." Για τα μικρότερα από τα παιδιά, επρόκειτο για την πρώτη επίσκεψή τους στην Ελλάδα.

Από το 2003, -όταν και έληξε η δικαστική διένεξη για την περιουσία της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας-, η Βασίλισσα Άννα-Μαρία και η οικογένειά της έρχονται συχνά στην Ελλάδα. Αναζητά μόνιμη κατοικία, 'Ώστε να έχουμε δίπλα μας όλα παιδιά και τα εγγόνια'.

Η οικογένεια μιλάει Ελληνικά στο σπίτι και τα τρία μεγαλύτερα παιδιά κατέχουν τη γλώσσα άπταιστα, ενώ τα δύο μικρότερα, η πριγκίπισσα Θεοδώρα και ο Πρίγκιπας Φίλιππος, μαθαίνουν γρήγορα.

Η οικογένεια διατηρεί στενούς δεσμούς με όλους τους Βασιλικούς Οίκους της Ευρώπης, και ιδιαίτερα με τις Βασιλικές Οικογένειες της Μεγάλης Βρετανίας, της Ισπανίας και της Δανίας.

Ο πατέρας της Βασίλισσας Άννας-Μαρίας, ο Βασιλεύς Φρειδερίκος Θ΄ της Δανίας, ήταν ικανότατος μουσικός και εκείνη κληρονόμησε την αγάπη του για την κλασσική μουσική, ιδιαίτερα το Μπετόβεν, το Μπαχ, τον Τσαϊκόφσκι και το Βάγκνερ. Την ενδιαφέρουν επίσης πολύ οι ιστορικές βιογραφίες.

Πάνω απ΄ όλα, η Βασίλισσα Άννα-Μαρία προσέφερε τη μέγιστη στήριξη στο σύζυγό της σε μια μακρά περίοδο ιστορικών αλλαγών. Το ζεύγος ζεί μαζί ευτυχισμένα εδώ και 44 χρόνια.

Το Ίδρυμα Άννα-Μαρία

Το Ίδρυμα Άννα-Μαρία δημιουργήθηκε το 2003, με την απόδοση της αποζημίωσης για την κατάσχεση της περιουσίας της βασιλικής οικογένειας από το ελληνικό δημόσιο. Ο βασιλεύς Κωνσταντίνος, είχε δηλώσει κατά την διάρκεια της δικαστικής διένεξης ,-και όταν ήταν ξεκάθαρο ότι η ελληνική κυβέρνηση θα επέλεγε να μην επιστρέψει την περιουσία, αλλά να καταβάλει αποζημίωση-, ότι όποιο το ποσό που θα απέδιδε το Δικαστήριο, αυτό θα το παραχωρούσε εξ' ολοκλήρου για την σύσταση ιδρύματος, έτσι ώστε να επιστραφεί στον ελληνικό λαό.

Από το 2004, λειτουργεί αστική, μη κερδοσκοπική εταιρεία με την επωνυμία Άννα-Μαρία, μέσω της οποίας λειτουργεί το ίδρυμα στην Ελλάδα. Η νομική καταχώρηση του Ιδρύματος έχει γίνει στο Λιχτενστάιν (αριθμός μητρώου: FL-0002.094.445-2).

Διοικητικό Συμβούλιο
Πρόεδρος
βασίλισσα Άννα-Μαρία,

Μέλη
πριγκίπισσα Αλεξία
πρίγκιπας Παύλος
πρίγκιπας Νικόλαος
πριγκίπισσα Θεοδώρα
πρίγκιπας Φίλιππος
πρίγκιπας Χασάν της Ιορδανίας
κ. Φ. Ν. Ντε Κλερκ
κα. Μέρυ Ρόμπινσον
κ. Σπύρος Μεταξάς



Παροχή βοήθειας σε ομάδες ανθρώπων ή περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές.


Το αντικείμενο του Ιδρύματος είναι εκτενέστατο, καθώς είναι πολύμορφα τα αίτια φυσικών καταστροφών στην χώρα μας (σεισμοί, πλημμύρες, παγετοί, καύσωνες κ.α.).

Το πρώτο αναγκαίο βήμα ήταν η διεξοδική έρευνα ως προς τους μηχανισμούς και τους φορείς οι οποίοι λειτουργούν σε αυτές τις περιπτώσεις, ώστε το Ίδρυμα, είτε να λειτουργεί συμπληρωματικά, ή να προσφέρει κάποια καινοτομία.

Σημαντική παράμετρος επίσης, είναι τα έργα που αναλαμβάνει το Ίδρυμα να πραγματώνονται με διακριτικότητα και προσοχή, ώστε να μην εισχωρεί στην δράση τοπικών αυτοδιοικήσεων και άλλων πολιτειακών φορέων.

Πληροφορίες για τα συγκεκριμένα προγράμματα, θα βρείτε σύντομα στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος Άννα-Μαρία.

Princess Theodora of Greece and Denmark

(Greek: Πριγκίπισσα Θεοδώρα της Ελλάδας και Δανίας) (b. 9 June 1983 in London) is the younger daughter and fourth child of King Constantine II of Greece and his wife Anne-Marie of Denmark. She was born 10 years after her father was deposed and 9 years after the monarchy was officially abolished in Greece.

Biography
 Family
Her paternal grandparents were King Paul of Greece and Frederika of Hanover. Her maternal grandparents are Frederick IX of Denmark and Ingrid of Sweden. Her godparents are The Crown Prince of Yugoslavia, The King of Romania, The Queen of the United Kingdom, and The Queen of Denmark.

Education
Theodora attended the all girl's boarding school, Woldingham School, situated in Surrey, England, between 1994 and 2001. Theodora attended Brown University under the name Theodora Greece,where she received her Bachelor of Arts on 28 May 2006.

She attained her BA in Theatre Arts after having attended Northeastern University in Boston for two years and completing the four-year course at Brown University. She is currently pursuing graduate studies in Central Saint Martins College of Art and Design.

In April 2010, her mother Anne-Marie confirmed that Theodora moved to Los Angeles to pursue a cinematography career.

Tatoi Palace

Tatoi, located 5 km north of Athens's suburbs, and 27 km from the Athenian Acropolis was the summer palace and 10,000 acre estate of the former Greek Royal Family, and the site of George II of the Hellenes's birth. The area is a densely wooded southeast-facing slope of Mount Parnitha, and its ancient and current official name is Decelea.
European Temperature Record
Tatoi along with Elefsina currently hold the official record for the highest ever recorded temperature in Europe with 48.0°C

Court Rulings
The estate was confiscated in controversial circumstances some years after the declaration of the Hellenic Republic. Its confiscation, and the confiscation of other property of the deposed and exiled King, Constantine II, without any compensation, led to a court case in the European Court of Justice. The king's argument centered on the claim that the property in question was acquired by his predecessors by legal means and was therefore subject to regular personal inheritance. The Greek state argued that the property was either used by the royal family by virtue of its sovereign status or obtained by taking advantage of that status, and therefore, once the monarchy was abolished, the property should revert to public ownership automatically. The Court struck a midway course in reaching its verdict and ordered the Hellenic Republic to pay the exiled king compensation, of a small fraction of less than 1% of its worth, while allowing the Greek state to retain ownership of the property. In June 2007, the Greek government says it intends to turn the former palace and grounds into a museum.

1. Παιδική χορωδία ψάλλει τα πρωτοχρονιάτικα στο Βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄, τη Βασίλισσα Άννα-Μαρία και τη Διάδοχο Αλεξία.

King of Greece George II 1935 speech&song